EN WAAR ZIJN DIE HANDJES?

Of, hoe Regi van Milk, Inc. zijn volk leerde omgaan met de politie.

Vrienden hebben is niet evident. Je wordt niet zomaar iemands vriend door hem of haar maat of moatje te noemen. Dus, als je wil dat de politie je vriend is dan moet je daar wel wat moeite voor doen. Het kan je leven sparen, en redden.

Wanneer de politie je staande houdt dan is de eerste taak die volbracht moet worden de veiligheid van zowel de persoon als van de politiemensen zelf. Dat houdt in: zo ver mogelijk weg van bijvoorbeeld het verkeer; zo ver mogelijk weg van de straat en op een plaats waar de persoon die wordt aangesproken zo onbeperkt mogelijk kan worden geobserveerd -- vooral de handen! Getrainde handen kunnen nu eenmaal heel snel een wapen tevoorschijn toveren.

Niemand, heilig noch crimineel, wil worden gestopt en ondervraagd door enkele sjampetters. Je wil gewoon voorbij dit blauwe obstakel en je reis verder zetten. De beste manier om dat te bekomen is kalm en beleefd de vragen te beantwoorden, gevraagde identiteitsbewijzen te overhandigen en dan nog iets: doe vooral alles wat ze je vragen, en toon je handen!

Als een politieagent vraagt om tegen de muur te staan, Dyab Abou Jahjah, dan doe je dat, tenzij je brokken wil -- uitlokken.

Je auto, de straat, het café zijn geen gerechtszalen. Je beantwoord de vragen van de politie. Je moet jezelf echter niet beschuldigen.
Je voert geen debat op straat, het is niet de plaats voor argumenten. Bovenal wees beleefd, werk mee, niet tegen. Neem geen voorbeeld aan de civiele ongehorigen die de maatschappij waar ze te gast zijn enkel misbruiken voor hun eigen entertainment, persoonlijke agenda and profijt.

Het is van het allerhoogste belang dat landen en gemeenschappen zoals de onze gerust kunnen zijn in het bestaande respect voor en het vertrouwen in de juridische procedures en dit in zowel goede als slechte tijden.

Dat begint eerst bij onszelf en niet in het minst door middel van een gezonde dosis respect voor hen -- de politie -- die de gevaarlijke job hebben om onze wetten te laten naleven.

EN HIJ WILDE NIET TEGEN DE MUUR GAAN STAAN.

Of, hoe Wim Helsen met zijn klokkenspel heeft gerammeld.

Wat een mooi en intrigerend stukje televisie op Canvas Winteruur een paar dagen geleden, niet?
Als ode aan het geschreven woord bracht Dyab Abou Jahjah een citaat van Malcolm X als zijn favoriete tekst. Hij was er helemaal klaar voor, maar niet voordat Wim hem eerst in zijn ondergoed zette. O die snoodaard! Hij pookte Abou Jahjah in de ribben met een paar regeltjes van Willem Elsschot. "Ken jij Elsschot, Dyab?", vroeg hij conspirerend. "Het hoofd intrekken zoals de verstandige schildpad doet wanneer zij onraad ruikt." uit De wijze gaat liefst onopgemerkt voorbij. Wel, Dyab kent Elsschot niet en was zich dus van geen onraad bewust.

Dyab Abou Jahjah is een meester in het debat en raconteur. Hij kent alle knepen van het vak maar zijn repertoire is belachelijk beperkt: Malcolm X en Uncle Toms.

De pseudo-Belgische Malcolm X citeerde de echte - sans Negro - toen die van leer ging in 1965 tegen de brutale methodes van de Amerikaanse ordehandhavers. Het was inderdaad een bloedige affaire. Abou Jahjah vergeleek die woelige periode uit de Amerikaanse geschiedenis met het veiligheidsklimaat in België vandaag. Excuustruus Abou Jahjah haalde daarvoor zijn laatste behandeling aan tijdens een nachtelijke controle, op straat, door franstalige politieagenten. Zowel voor de veiligheid van Abou Jahjah alsook voor de veiligheid van de politie werd hij gevraagd om tegen de muur te staan. Dat stond niet in het boekje van de pan-arabische onstuimigaard. O neen, dat wekt executiebeelden op, dat is een baksteen te veel. Nog volgens de geprofileerde activist was het muurconflict uiteindelijk opgelost door de interventie van "de goei", de vlaamstalige Brusselse politie.

Op alle vlak is de botsing tussen Islamieten en Westerlingen een vijftig jaar lang politiek falen. Racistische karikaturen zoals Dyab Abou Jahjah hebben de Westerse publieke opinie zodanig vergiftigd dat de multi-culturele samenhorigheid nog lang niet aan de horizon ligt.

Dyab Abou Jahjah klaagt de maatschappelijke spanning aan waar hij zelf medeplichtig aan is. Zoals zijn grote voorbeeld Malcolm X werkt hij tegen, in de illusie zo zijn arabische supremacie in Europa te bekomen. Allen die zich niet achter hem scharen krijgen dan weer de stempel van Uncle Tom.

Dyab Abou Jahjah heeft dringend nood aan huisvesting met hele lage plafonds: zo kan hij leren om zijn hoofd in te trekken want de wijze blijft het liefst onopgemerkt. En zo bereik je veel, meer.